บทที่ 29 - คารา

ฉันค่อยๆ แนบศีรษะกับกระจกเย็นเฉียบ ปล่อยให้ความเย็นซึมซาบเข้าสู่ผิว

มันดีกว่าการคิดอะไรให้มากความ ดีกว่าการต้องนั่งมองโคแบนระบายอารมณ์ใส่กระสอบทรายน่าสงสารนั่นราวกับว่ามันไปติดหนี้อะไรเขามา

ฉันหันไปจดจ่อกับโลกสีเทาภายนอกแทน หน้าต่างติดลูกกรง กำแพงคอนกรีต รั้วลวดหนาม หอสังเกตการณ์บางแห่งพร้อมยามถือ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ