บทที่ 37 - คนโดดเดี่ยว

เวลาช่างผ่านไปเชื่องช้า

น่าจะหลายชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่เรากระแทกประตูปิดใส่หลัง ขังคาร่ากับฉันไว้ข้างใน ขณะที่เรารอให้เสียงไซเรนและเสียงตะโกนโหวกเหวกเงียบลง

เราไม่ได้คุยกันมากนักตั้งแต่ความโกลาหลข้างนอกสงบลงจนเหลือเพียงเสียงสะท้อนแผ่วๆ ในระยะไกลเช่นกัน เราแค่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเหมือนตุ๊กตาคู่หนึ่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ