บทที่ 56 - สงบก่อนที่...

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ยาวนาน เจ็บปวดรวดร้าว น่าอึดอัดจนหายใจไม่ออก

ฉันไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยาม ในห้องขังไม่มีนาฬิกา ไม่มีแสงแดดลอดหน้าต่างเข้ามาให้พอจะวัดเวลาได้ มีเพียงแสงไฟประดิษฐ์สลัวๆ ดวงเดิมจากแผงไฟบนเพดาน ที่ส่งเสียงหึ่งๆ เบาๆ ยามความเงียบงันยาวนานเกินไป

ให้ตายสิ มันช่างยาวนานเหลื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ