บทที่ 92

มุมมองของมาร์โกต์

เสียงนั้นฉุดฉันให้ตื่นจากนิทราก่อนเวลาอันควร

เสียงพึมพำแผ่วเบา

ในตอนแรกมันแทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็ดังพอจะกระทบโสตประสาทและกระชากฉันออกจากภวังค์กึ่งหลับกึ่งตื่นที่ล่องลอยอยู่...

ฉันกะพริบตาในความมืด ความสับสนเคลือบคลุมตัวราวกับม่านหมอก ห้องขังยังคงจมอยู่ในเงามืด มีเพียงริ้วแสงสี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ