บทที่ 42 พรมมหัศจรรย์

ผู้หญิงคนนั้นสวมหมวกปีกกว้างสีดำที่บดบังใบหน้าของเธอจนมิดชิด แม้กระทั่งมือของเธอก็ยังสวมถุงมือลูกไม้เนื้อบางเบา

เมื่อมองจากระยะไกล เธอดูราวกับชนชั้นสูงจากราชวงศ์ต่างแดน แต่สำเนียงที่คุ้นหูนั้นกลับกระตุ้นบางอย่างในความทรงจำอันเป็นเลิศของโจนาธาน

เขาจับใจความได้เพียงประโยคเดียว—“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ