ลูนาน้อยผู้บริสุทธิ์ของเขา

“ฉันอยู่ที่ไหน” คำถามนั้นเล็ดลอดออกจากริมฝีปากที่สั่นระริกและเจ็บระบมของฉัน ทันทีที่พวกเขาเอาสิ่งที่ใช้อุดปากฉันออกตอนที่ลากฉันถูลู่ถูกังเข้ามาในรถตู้ ตาของฉันยังคงถูกปิดไว้ด้วยผ้า ฉันเลยมองไม่เห็นว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

ผู้ชายพวกนั้น... ทั้งสามคน... ร่างกายใหญ่โตมหึมาและน่ากลัว ใบหน้าของพวกเขาบึ้งตึงน่าสยดสยอง... ได้ฉุดฉันขึ้นรถตู้ของพวกเขาระหว่างทางกลับจากโรงพยาบาล

วันนี้เริ่มต้นได้ดีมากแท้ๆ ฉันมีช่วงเวลาดีๆ ที่ทำงาน กะของฉันเลิกตอนสี่ทุ่ม และฉันก็กำลังรีบกลับบ้านด้วยความตื่นเต้นดีใจกับวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบปีของฉัน และฉันก็วางแผนไว้อย่างดีแล้วว่าจะใช้เวลาครึ่งวันกับครอบครัว แล้วก็ใช้เวลาอีกครึ่งวันที่เหลือกับเมทของฉัน

ฉันวางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว และไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะมีการหักมุมที่เลวร้ายแบบนี้เกิดขึ้น ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะถูกลักพาตัวและถูกนำไปที่ไหนก็ไม่รู้กลางดึกแบบนี้

“ถอดผ้าปิดตาออก” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น เป็นเสียงที่แหบพร่าและทุ้มลึก แต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราดรุนแรง ทำให้ฉันยิ่งขนลุกซู่ไปทั้งตัว ผ้าปิดตาถูกกระชากออกอย่างแรง และดวงตาของฉันก็ค่อยๆ เปิดขึ้น ในตอนแรกภาพยังพร่ามัว แต่แล้วฉันก็กะพริบตา และภาพก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ฉันต้องสูดหายใจเฮือก

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทำให้ฉันแทบลืมหายใจในทันที ดวงตาสีเข้มจัดของเขาจ้องเขม็งมาที่ฉันอย่างเกรี้ยวกราด ร่างกายที่สูงใหญ่และกำยำอย่างไม่น่าเชื่อของเขาทำให้ฉันน้ำตาคลอด้วยความหวาดกลัว รอยสักน่ากลัวที่โผล่พ้นออกมาจากหน้าอกและแขนเสื้อที่พับขึ้นยิ่งทำให้ฉันตื่นตระหนกมากขึ้นไปอีก ใบหน้าที่คมคายของเขาทำให้เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาอย่างแท้จริง แต่ในขณะเดียวกันก็น่ากลัวที่สุดด้วย... เพราะใบหน้าที่บึ้งตึงจนน่าขนลุกและสันกรามที่กระตุกอย่างบ้าคลั่ง

ชั่ววินาทีหนึ่ง ฉันละสายตาจากใบหน้าของเขาแล้วมองไปรอบๆ ห้อง เกินกว่าครึ่งของห้องมืดสนิท แต่ฉันพอจะมองเห็นผู้ชายบางคนซุ่มอยู่ในความมืดนั้น มีหลอดไฟเล็กๆ ดวงหนึ่งส่องสว่างอยู่เหนือศีรษะของฉัน ทำให้เห็นแค่บริเวณที่ฉันคุกเข่าอยู่และตัวเขาเท่านั้น

มือของฉันถูกล่ามโซ่ไว้ด้วยกัน และเสื้อผ้าของฉัน... อะไรนะ?! มันหายไป! ฉันสวมเพียงกางเกงในตัวเดียว เป็นไปได้ยังไง... ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกตัวเลย

“ฉันอยู่ที่ไหน” ฉันกลั้นใจถามอีกครั้ง สลับกับเสียงสะอื้น พลางเงยหน้ากลับไปมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า “แล้ว... แล้วเสื้อผ้าของฉันล่ะคะ”

ชายคนนั้นค่อยๆ ย่อตัวลงตรงหน้าฉัน บังคับให้ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาทุกอณู ซึ่งปะปนมากับกลิ่นฉุนของกัญชา “ฉันว่าเธอควรกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเธอที่นี่มากกว่านะ” น้ำเสียงของเขาห้วนและเย็นเยียบ สำเนียงอิตาเลียนเข้มๆ ของเขาทำให้ฉันหนาวสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง

“ฉันอยู่ที่ไหนคะ” ฉันถามอีกครั้ง พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่สติแตกไปเสียก่อน

“เธออยู่ในรังของฉัน นรกของฉัน และฉันจะเป็นปีศาจของเธอจนกว่าจะทำให้เธอชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป” คำพูดของเขาเย็นเยียบและอาบไปด้วยยาพิษ

ฉันไม่เข้าใจคำพูดของเขาสักนิด แต่ฉันก็เริ่มจะสติแตกแล้ว “อะไร... คุณพูดเรื่องอะไรกันคะ คุณเป็นใคร... แล้ว... แล้วฉันไปทำอะไรให้คุณเหรอคะ”

“ดิเอโก มอเรลลี” เขาพูดเพียงสองคำ

ชื่อนั้นทำให้ความคิดในหัวของฉันปั่นป่วนวุ่นวาย มีผู้ชายเพียงคนเดียวในแถบนี้ที่ใช้ชื่อนั้น และมันไม่ใช่แค่ชื่อ แต่มันคือภัยคุกคามทั้งมวล

“คุณ... คุณคือ... โร้กอัลฟ่าเหรอคะ”

“เออ น่ะสิ” เขาตอกย้ำความกลัวของฉัน และฉันก็พบว่ามันยากขึ้นเรื่อยๆ ที่จะสงบสติอารมณ์ ฉันกะพริบตาถี่ๆ พยายามสะกดกั้นน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ตรงหางตา

“ฉันไปทำอะไรให้คุณเหรอคะ”

“ไม่ใช่กับฉัน” เขาคำรามเสียงห้วน พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังแล้วยื่นมันมาจ่อที่หน้าฉัน “แต่กับเธอคนนี้ต่างหาก...”

บนหน้าจอมีภาพของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏอยู่—เป็นผู้หญิงที่หน้าตาคุ้นเคยอย่างยิ่ง ฉันใช้เวลาคิดเพียงชั่วครู่ก็นึกออกทันทีว่าเคยเห็นเธอที่ไหน เธอมาที่โรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่ เธอตั้งครรภ์และมาเพื่อตรวจร่างกาย ฉันเป็นคนดูแลเธอเอง นั่นก็เมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง

“ฉันรู้จักเธอค่ะ...ฉันเป็นคนดูแลเธอ แต่...แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรด้วยเหรอคะ”

“ก็เพราะแกไม่ได้แค่ดูแลหล่อน แต่แกฆ่าหล่อนทิ้งไปซะยังไงล่ะ” เขาคำรามลั่น ขบกรามแน่นด้วยความเดือดดาลหมายจะฆ่า สองมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

หัวใจของฉันบีบรัดด้วยความตื่นตระหนก อะไรนะ เธอ...ตายแล้วเหรอ ฉันจ้องมองรูปนั้นอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่มีรอยยิ้มงดงามและโดดเด่นคนนั้นจะตายไปแล้ว แต่แล้ว...มันจะมาเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ เมื่อกี้เขาพูดว่า...เดี๋ยวนะ อะไรนะ?!

“ไม่นะคะ” ฉันส่ายหน้า ตัวสั่นเทาจากความหวาดหวั่นที่ก่อตัวขึ้นข้างใน “ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ...”

เขาตะโกนถ้อยคำสองสามคำออกมาเป็นภาษาของพวกโร้กที่ฟังไม่เข้าใจ จากนั้นก็ตบหน้าฉันอย่างแรงจนตัวฉันล้มกระแทกพื้น แก้มร้อนผ่าวราวกับถูกไฟแผดเผา

“ลากมันขึ้นมา!” เขาตะคอกสั่ง แล้วชายคนหนึ่งก็กระชากฉันให้กลับไปยืนอีกครั้ง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสะกดกลั้นความตื่นตระหนกที่เดือดพล่านอยู่ข้างใน ฉันจึงปลดปล่อยมันออกมาเป็นหยาดน้ำตาที่ไม่อาจหยุดยั้ง

“ได้โปรดเถอะค่ะ...” ฉันกัดริมฝีปากล่างเพื่อไม่ให้มันสั่นระริกจนเกินไป

“รู้จักพวกมันไหมล่ะ” เขาผลักโทรศัพท์กลับมาจ่อหน้าฉัน ดวงตาของฉันเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพแม่ พี่ชาย และเมทของฉันถูกมัดทั้งมือทั้งเท้าและถูกอุดปากไว้ สติของฉันแทบจะแตกกระเจิงเมื่อเงยหน้าขึ้นมองอสูรร้ายที่ตั้งใจจะทำลายชีวิตฉันให้ย่อยยับ

“ได้โปรดอย่าทำร้ายพวกเขานะคะ!” ฉันวิงวอนทั้งน้ำตา ไม่สนใจความเจ็บแสบที่แก้ม “ฉันไม่ได้ฆ่าผู้หญิงท้องคนนั้นนะคะ ทั้งหมดที่ฉันทำก็แค่ดูแลเธอ...”

“ถ้าข้าได้ยินคำโกหกจากปากแกอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะสั่งฆ่าพวกมันให้หมด” เขาเตือนเสียงลอดไรฟัน คว้าคางของฉันไว้แน่น จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉันด้วยแววตาที่ลุกโชนไปด้วยโทสะ “แกมีเวลาสิบวินาทีที่จะพูดความจริง”

ฉันสำลักน้ำตาตัวเองขณะพยายามข่มใจไม่ให้พูดออกไป เพราะไม่ว่าฉันจะพูดอะไรออกไป มันก็ไม่ต่างจากการยอมรับสารภาพในสิ่งที่เขาตราหน้าว่าฉันทำ และดูเหมือนว่านั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องการจะได้ยิน เขาต้องการให้ฉันยอมรับผิด แต่ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันทำไม่ได้...

“พูดมา!” เขาตะคอกใส่หน้าฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว

“ฉัน...ฉันไม่ได้...”

“แม่งเอ๊ย!” เขาปล่อยฉันแล้วพยักหน้าให้ลูกน้อง “ไปจัดการฆ่าพวกมันทิ้งซะ”

“อะไรนะคะ?! ไม่...ได้โปรด...ไม่! อย่าทำร้ายคนที่ฉันรักเลยนะคะ! ฉันไม่ได้ฆ่าผู้หญิงคนนั้น...”

“หล่อนไม่ใช่แค่ผู้หญิงธรรมดา แต่หล่อนคือเมทของข้า!” เขาตวาด และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นอีกด้านที่แหลกสลายของเขา ฉันเห็นหยาดน้ำตาร้อนผ่าวเอ่อคลอดวงตาที่ดุร้ายราวกับสัตว์ป่าของเขา “แกฆ่าหล่อน และข้าตั้งใจจะเค้นคำสารภาพออกมาจากปากแกให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าใครจ้างแกให้ทำเรื่องนี้ และขอสาบานต่อหน้าพระแม่เจ้า แกจะต้องบอกข้า ไม่ช้าก็เร็ว”

ราวกับรู้หน้าที่ ชายคนหนึ่งกระชากฉันให้ลุกขึ้นและบังคับให้ฉันเดินลึกเข้าไปในมุมมืดของห้อง ฉันสติแตกไปหมดแล้ว และฉันก็ร้องเสียงหลงเมื่อเขาผลักฉันจนล้มฟุบลงบนเตียง...เตียงขนาดคิงไซส์

เขาจากไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนอื่นๆ จากนั้นราชันย์แห่งโร้กก็ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าฉัน แม้ว่ามุมนี้ของห้องจะไม่สว่างนัก แต่ฉันก็มองเห็นได้ เขากำลังปลดเข็มขัดออก สายตาของเขามีแววแห่งความใคร่ที่น่าสะพรึงกลัว

ฉันเผลอกัดลิ้นตัวเองอย่างแรงเมื่อสังเกตเห็นเป้ากางเกงที่นูนเด่นของเขา ได้โปรดเถอะ พระแม่เจ้า โปรดช่วยลูกด้วย ลูกขอร้อง

“ได้โปรด...อย่าทำเลยนะคะ...”

“แกคงไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ห่าเหวอะไรนั่นหรอกใช่ไหม ไม่สำคัญหรอก ถ่างขาออก” คำสั่งเยือกเย็นของเขาฟาดลงบนฟางเส้นสุดท้ายแห่งความหวังที่ฉันยึดเหนี่ยวไว้

ไม่กี่นาทีต่อมา ความเจ็บปวดก็คืบคลานเข้ามา แผดเผาอยู่ภายในร่างกายของฉันจนร้อนรุ่ม

“ได้โปรด หยุดเถอะ!!”