คนขี้ขลาด

เฉินเยี่ยนเอ่ยคำแรกในชีวิตคือคำว่า "พี่"

เด็กคนอื่นๆ มักเปล่งเสียงคำแรกว่า "แม่" แต่เขากลับเรียก "พี่" ก่อน บางครั้งก็เรียกพยางค์เดียว บางครั้งก็เรียกซ้ำสองพยางค์ ต่อมาเขาเรียนรู้คำว่า "แม่" ส่วนคำว่า "พ่อ" ไม่เคยเรียก เพราะเขาไม่มีทั้งพ่อและแม่

ตอนที่เพิ่งเกิดมา ยังไม่หย่านม ยังคงร้องไห้ไม่หยุดอยู่ในเปลเด็กเก่าๆ ที่เพื่อนบ้านไม่ต้องการแล้วจึงยกให้พ่อแม่ของเขา พ่อแม่ของเขาถูกรถชนที่ริมถนน เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ

คนก่อเหตุหลบหนีไป มีการแจ้งความ แต่ก็จับไม่ได้ ตำรวจในเมืองเล็กๆ แบบนี้นั่งอยู่ในสำนักงานทั้งวัน นอกจากนอนก็กิน ไม่ได้ทำงานจริงจัง ชีวิตคนจะนับเป็นอะไร ทุกคนล้วนมีชีวิตที่แร้นแค้นเหมือนกัน

เฉินเยี่ยนไม่มีพ่อแม่ แต่ยังมีพี่ชายคนหนึ่งชื่อเฉินอวี่ อายุมากกว่าเขาหกปี

ตอนเขาอายุหนึ่งเดือน เฉินอวี่อายุหกปีสามเดือน เพิ่งถึงวัยเข้าเรียน ไม่มีพ่อแม่แล้ว ยังมีน้องชายที่ยังอยู่ในผ้าอ้อมอีกคน จะทำอย่างไรดี เฉินอวี่จะรู้อะไรมากนัก? เขาเรียนรู้ที่จะเรียก "พ่อแม่" ก่อนเฉินเยี่ยน แต่ตอนนี้ไม่มีให้เรียกแล้ว และเรียนรู้ที่จะเรียก "น้องชาย" เร็วกว่า เรียกทุกวัน

เฉินอวี่ยังเรียนรู้ที่จะคุกเข่าขอร้องผู้คน

ในซอยลึกของตึกร้างนั้น มีคนอย่างพวกเขาอาศัยอยู่เต็มไปหมด ไม่มีเงิน ไม่มีตัวตน แต่ก็ยังต้องเกิด ยังต้องเลี้ยงดู ทั้งตึกเต็มไปด้วยเสียงด่าของผู้หญิง เสียงตะโกนของผู้ชาย และเสียงร้องไห้แหลมของเด็กๆ ที่ไม่ยอมหยุด

เฉินอวี่ตามหาผู้หญิงทุกคนที่มีลูกและยังมีน้ำนม คุกเข่าขอร้องพวกเธอให้ป้อนนมเฉินเยี่ยน แล้วช่วยทำงานบ้านให้พวกเธอ

ล้างจาน ซักผ้า กวาดพื้น ทิ้งขยะ ทำทุกอย่าง

เจอคนใจดี เขาก็มีข้าวกิน ไม่เจอ เช้าเย็นก็ดื่มแต่น้ำ กลางวันหยิบเงินที่พ่อแม่เก็บไว้ออกมาหนึ่งหยวน ไปซื้อข้าวสวยหนึ่งชามที่ร้านอาหารราคาถูกในซอย

เขาไม่มีเงินเรียนหนังสือ ตัวเองไม่ได้เรียน แต่คิดว่าเงินที่พ่อแม่เหลือไว้จะใช้ส่งน้องชายเฉินเยี่ยนไปเรียน

ต่อมามีผู้หญิงคนหนึ่งย้ายมาอยู่ที่ตึกร้าง ชื่อสวี่ฮวน สามีของเธอทำงานหนักอยู่ข้างนอก เธออยู่ที่นี่คนเดียว สวี่ฮวนใจอ่อน เห็นเฉินอวี่ผอมแห้งแบกน้องชายที่ร้องไห้ก็รู้สึกสงสาร จึงมักชวนเฉินอวี่ไปกินข้าวที่บ้านเธอ แรกๆ เฉินอวี่ไม่ยอม เธอจึงให้เฉินอวี่ไปซื้อของให้ทุกวัน หางานเล็กๆ น้อยๆ ให้เฉินอวี่ทำ เฉินอวี่จึงตกลง

แต่เขาจะไปบ้านเธอเฉพาะตอนกินข้าวและทำงานเท่านั้น นอกเหนือจากนั้น เฉินอวี่จะไม่พาเฉินเยี่ยนไปที่บ้านเธอเลยแม้แต่ก้าวเดียว

เพราะในใจเฉินอวี่ เด็กเล็กๆ น่ารำคาญมาก แม้ว่าตัวเขาเองก็ยังเป็นเด็กอายุไม่กี่ขวบ

และเฉินเยี่ยนก็น่ารำคาญจริงๆ เขาชอบร้องไห้ ร้องบ่อยๆ ร้องทีก็ชั่วโมงหนึ่ง เหมือนไม่รู้จักเหนื่อย ไม่ว่าเฉินอวี่จะปลอบอย่างไร เขาก็ไม่สนใจ เอาแต่อ้าปากร้องไห้อย่างดื้อรั้น ทรมานพี่ชายที่อายุมากกว่าเขาแค่หกปี ที่เหนื่อยจนยืนสักครู่ก็หลับได้

เฉินอวี่เขย่าเปล ไม่ได้ผล อุ้มเขาแล้วโยก ไม่ได้ผล เรียกเขาว่าเสี่ยวเยี่ยน ไม่ได้ผล ร้องเพลงให้ฟัง ไม่ได้ผล

สวี่ฮวนรู้เข้า จึงสอนเฉินอวี่ว่า เด็กๆ มักติดคนง่าย ต้องเรียกเจ้าตัวเล็ก เจ้าลูกแก้ว ต้องหอมด้วย

เฉินอวี่มองน้องชายที่ร้องไห้จนหน้าแดง อึดอัดอยู่นานกว่าจะเรียกออกมาได้: "เจ้าตัวเล็ก"

เฉินเยี่ยนยังคงร้องไห้ แต่ยื่นมือมาจับนิ้วของเขา ส่งเสียงอ้อแอ้ เขาเรียกอีกครั้ง เจ้าตัวเล็ก เฉินเยี่ยนร้องเบาลง สะอื้นฮักๆ เขาก้มลงต่ำ เรียกเจ้าตัวเล็ก แล้วจูบเฉินเยี่ยนทีหนึ่ง