หัวใจที่ถูกเหยียบย่ำ

ไม่นะ ไม่

ได้โปรดเถอะค่ะ พวกเราไม่เห็นหรือได้ยินอะไรทั้งนั้นในวันนี้ แค่ปล่อยพวกเราไปเถอะนะคะ ได้โปรด

โอลิเวีย สมิธ ตะเกียกตะกายอย่างสิ้นหวังไปยังอีกฟากหนึ่งของเตียง

ทันทีที่เธอกำลังจะคลานไปถึงขอบเตียง ชายหน้าบากก็คว้าข้อเท้าของเธอแล้วกระชากกลับมาพร้อมกับหัวเราะลั่น

ผิวเนื้อที่สั่นระริกของเธอ ตัดกับผ้าปูที่นอนสีแดงสด ยิ่งขับให้ดูเนียนนุ่มและน่าลิ้มลองมากขึ้นไปอีก

ดวงตาของชายหน้าบากแดงก่ำด้วยความใคร่ “ปล่อยพวกแกไปงั้นเหรอ? ทำไมข้าต้องปล่อยพวกแกไปด้วย? พวกข้าเสี่ยงชีวิตรออยู่ที่นี่เป็นชั่วโมงเพื่อรอพวกแกกลับมา ทำไมข้าต้องปล่อยผู้หญิงสวย ๆ อย่างแกไปด้วย? วันนี้ข้าจะต้องสนุกให้เต็มที่แน่นอน”

“เร็วเข้าหน่อย พวกเราต้องรีบไปแล้ว”

บนโซฟาตรงข้ามเตียง ใต้ภาพถ่ายงานแต่งงาน ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวลุกขึ้นยืนพลางติดกระดุมเสื้อไปด้วยขณะพูด น้ำเสียงของเขาทุ้มลึกและมีเสน่ห์ แต่ถ้อยคำกลับเย็นเยียบราวกบอสรพิษร้าย

ที่แทบเท้าของเขาคือเจ้าบ่าวของวันนี้ เดวิด โจนส์ สามีของโอลิเวีย เดวิดยังคงถือเข็มและด้ายเย็บแผล เขาเพิ่งผ่ากระสุนออกและเย็บแผลให้ชายที่อยู่ตรงหน้า

เดวิดมองโอลิเวียที่ถูกชายหน้าบากกดทับอยู่ใต้ร่างด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง เขาคว้าขากางเกงของชายในเสื้อเชิ้ตขาวไว้พลางอ้อนวอน “ท่านครับ พวกเราจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เลย ได้โปรดเถอะครับ ผมเพิ่งช่วยชีวิตท่านไว้นะครับ ปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราเพิ่งแต่งงานกันวันนี้เอง”

วันที่ควรจะเป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตกลับกลายเป็นฝันร้ายในทันทีที่พวกเขาเปิดประตูบ้านใหม่และพบกับชายเปื้อนเลือดสองคนนี้

ชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมจนเสร็จอย่างใจเย็น จากนั้นก็คว้าตัวเดวิดแล้วลากเขาออกจากห้องนอน พวกเขาไปขโมยธุรกิจของคู่แข่งมาและถูกไล่ล่ามาจนถึงที่นี่ พวกเขาวางแผนว่าจะหาอะไรกินและพักผ่อนก่อนจะหนีต่อ แต่ชายหน้าบากเห็นผู้หญิงในรูปถ่ายงานแต่งงานเข้าและตัดสินใจอยู่ต่ออีกหนึ่งชั่วโมง

นี่เป็นความคิดที่แย่ โดยเฉพาะเมื่อความปลอดภัยของพวกเขายังไม่แน่นอน แต่หลังจากที่ต้องหลบหนีมาเป็นเวลานาน เส้นประสาทของพวกเขาก็ตึงเครียดจนถึงขีดสุด การได้ผ่อนคลายชั่วครู่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อฝนที่ตกหนักข้างนอกช่วยชะล้างร่องรอยส่วนใหญ่และกลบเสียงต่าง ๆ ได้

“เดวิด”

“โอลิเวีย”

โอลิเวียเอื้อมมือไปหาเดวิดขณะดิ้นรน เดวิดพยายามจะพุ่งเข้าไปหาเธอ แต่คนหนึ่งถูกชายหน้าบากกดทับอยู่ และอีกคนถูกชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวจับตัวไว้ ไม่สามารถดิ้นหลุดได้

ขณะที่ชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวยังคงเดินออกไป ชายหน้าบากก็พูดขึ้นมาทันที “โรเบิร์ต ทิ้งผู้ชายไว้ที่นี่ด้วย ข้าไม่เคยได้ลิ้มรสความตื่นเต้นของการมีอะไรกันต่อหน้าสามีมันเลย แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว”

โรเบิร์ต เดวิส ขมวดคิ้ว วันนี้เรื่องราวมันเกินควบคุมไปแล้ว หากพวกเขาเฝ้าคนละคน ก็ยังพอจะคุมสถานการณ์ได้ แต่ถ้าเดวิดยังอยู่ในห้องนอน ทั้งสองอาจร่วมมือกันขัดขืนและนำไปสู่ปัญหาที่ไม่คาดคิดได้

สายตาของเขาทอดมองไปยังแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของชายหน้าบาก โรเบิร์ตกลืนคำพูดของเขากลับลงไป นี่คือเพื่อนที่เคยรับมีดแทนเขาจนรอดชีวิตมาได้ เขไม่มีข้อเสียอื่นใดเลยนอกจากนิสัยตัณหาจัดนี่แหละ พวกเขารอมาเป็นชั่วโมงแล้ว การทิ้งเดวิดที่หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดไว้ในห้องนอนไม่น่าจะก่อให้เกิดปัญหาอะไร

โรเบิร์ตถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก มัดมือของเดวิดไว้แน่น และหักขาทั้งสองข้างของเขา “ฉันจะรออยู่ข้างนอก เสร็จแล้วก็เก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วย”

“เข้าใจแล้ว โรเบิร์ต ข้ารู้อยู่แล้วว่าแกต้องหนุนหลังข้าเสมอ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ข้าก็ติดหนี้ชีวิตแก”

“เลิกพล่ามไร้สาระซะ แค่เอาชีวิตให้รอดก็พอ”

โรเบิร์ตสบถพร้อมกับยิ้ม แล้วเดินออกจากห้องนอน ปิดประตูตามหลัง

“เอาล่ะคนสวย มาต่อกันเถอะ วันนี้เพิ่งแต่งงานใช่ไหม? ผัวแกได้ตัวแกรึยัง? ยังซิงอยู่รึเปล่า?”

ชายหน้าบากฉีกทึ้งเสื้อผ้าของโอลิเวียอย่างตื่นเต้น ในหัวของโอลิเวียมีแต่คำว่า “เก็บกวาด” วนเวียนอยู่ นับตั้งแต่ที่พวกเขาเปิดประตูเข้ามา พวกเขาก็อ้อนวอนชายสองคนนี้ มอบทรัพย์สินทั้งหมดให้ และกระทั่งเปิดเผยอาชีพของตัวเอง ช่วยชีวิตชายในเสื้อเชิ้ตสีขาว ทั้งหมดก็เพื่อเอาชีวิตรอด แต่คนพวกนี้กลับไม่กระพริบตาเลย

เธอไม่สามารถหวังความเมตตาจากพวกเขาได้อีกต่อไปแล้ว “เก็บกวาด” ย่อมหมายถึงการฆ่าพวกเขา ไม่ใช่การทำความสะอาดห้องแน่ ๆ

เธอจะตายไม่ได้ พี่ชายของเธอเพิ่งเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนเมื่อปีที่แล้ว ทิ้งพ่อแม่วัยชราไว้กับเธอเพียงลำพัง ถ้าเธอตายไป พ่อแม่ของเธอก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน เดวิดก็ตายไม่ได้เช่นกัน เขาเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ที่เกิดมาตอนที่ท่านอายุสี่สิบกว่าแล้ว พวกท่านเก็บหอมรอมริบทุกบาททุกสตางค์เพื่อเขา ถ้าพวกเขาตายไป พ่อแม่ของเขาก็คงอยู่ไม่รอดเหมือนกัน

พวกเขายอมสละทุกอย่างและทนต่อความอัปยศอดสูนี้แล้ว พวกเขาจะเสียชีวิตไปอีกไม่ได้ พวกเขาต้องรอด

โอลิเวียหยุดดิ้นรนและค่อย ๆ โอบกอดชายที่อยู่บนร่างเธอ “ท่านคะ ถ้าฉันทำให้ท่านพอใจ ท่านจะปล่อยพวกเราไปไหมคะ?”

ชายหน้าบากคว้าหน้าอกของเธอ พลางจูบซอกคอของเธออย่างหยาบกระด้าง “ตัวหอมชะมัด เมียชาวบ้านนี่มันดีที่สุดจริง ๆ ไม่ต้องห่วง ข้าจะให้แกมีชีวิตอยู่นานขึ้นอีกหน่อย”

“ท่านคะ ฉันอยู่กับท่านตลอดไปก็ได้”

“ดี ดี ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

น้ำตาไหลอาบใบหน้าของโอลิเวียอย่างเงียบงัน เธอหันไปมองเดวิดที่กำลังพยายามตะเกียกตะกายคลานมาที่เตียง เขายังอยู่ห่างออกไป และเลือดก็เริ่มแผ่เป็นวงกว้างจากขาของเขา

โอลิเวียกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรงและกอดชายที่อยู่บนร่างเธอแน่นขึ้น

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง

เมื่อชายหน้าบากเสร็จกิจในครั้งที่สามและพยายามจะลุกขึ้น โอลิเวียก็เกาะกุมเขาไว้ เสียงของเธอหวานเลี่ยนจนน่าคลื่นไส้ “ท่านคะ ฉันยังอยากอีก อย่าเพิ่งหยุดสิคะ”

“นังแพศยาเอ๊ย นี่คงเป็นครั้งแรกของแกสินะที่ได้เสพสุขจากผู้ชาย”

ชายหน้าบากหัวเราะแล้วกดร่างเธอลงอีกครั้ง หนึ่งครั้ง และอีกครั้ง

ในที่สุด เดวิดก็มาถึงเตียง เขายกมือที่ถูกมัดขึ้นไปหาโอลิเวีย ในแขนเสื้อของเขาซ่อนมีดผ่าตัดที่เขาใช้ผ่ากระสุนให้โรเบิร์ตไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตรวจจับ ใบมีดที่คมกริบได้บาดเข้าไปในผิวหนังของเขาแล้ว

โอลิเวียรับมีดจากแขนของเดวิดทั้งน้ำตาและสูดหายใจเข้าลึก ชายหน้าบากกำลังจูบหน้าอกของเธอ เผยให้เห็นลำคอของเขา

โอลิเวียรวบรวมแรงทั้งหมดจ้วงมีดลงไปที่คอของเขา เส้นเลือดใหญ่ขาดสะบั้น เลือดพุ่งกระฉูดราวกับน้ำพุ สาดกระทบเพดานแล้วร่วงหล่นลงมาราวกับห่าฝนบนใบหน้าที่ซีดเผือดไร้สีเลือดของโอลิเวียและเดวิด

ไม่มีทางหันหลังกลับได้อีกแล้ว

โอลิเวียกระหน่ำแทงชายหน้าบากไม่ยั้ง เธอหยุดก็ต่อเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาตายสนิท

เดวิดกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด พิงตัวกับเตียงแล้วใช้แรงผลักร่างของชายหน้าบากออกจากตัวโอลิเวีย

โอลิเวียดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง แกะเสื้อเชิ้ตที่มัดมือของเดวิดออก เธอกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาที่ปะปนกับเลือดไหลอาบใบหน้า

เดวิดยกมือที่สั่นเทาขึ้นลูบแก้มของโอลิเวีย

ทั้งสองจ้องมองกันและกันในความเงียบ

พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าชายที่อยู่ข้างนอกเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่หลวงกว่า

หากพวกเขาต้องการรอดชีวิตในวันนี้ ก็ต้องจัดการกับเขาด้วยเช่นกัน

ในห้องนั่งเล่น

โรเบิร์ตนั่งหลับตาพักผ่อนอยู่บนโซฟา

ฝนข้างนอกซาลงจากที่เคยตกหนักจนเหลือเพียงแค่ปรอยๆ

เขาลืมตาขึ้นเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้ว

ทำไมโนแลนยังไม่เสร็จอีก

โรเบิร์ตขมวดคิ้ว ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้องนอนแล้วเคาะ

“โนแลน ดึกแล้วนะ เราต้องไปกันแล้ว”

ไม่มีเสียงตอบกลับ

ลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในใจโรเบิร์ต เขาไม่ลังเลที่จะถีบประตูให้เปิดออก

บนเตียง โนแลนนอนเปลือยกาย ศีรษะห้อยตกอย่างอ่อนแรง ดวงตาเบิกกว้างไร้ซึ่งชีวิต

ในวินาทีต่อมา เดวิดก็คว้าขาของโรเบิร์ตไว้ และโอลิเวียก็พุ่งออกมาจากหลังประตู จ้วงมีดผ่าตัดเข้าที่หน้าอกของเขา

โรเบิร์ตชะงักไปชั่วครู่ แต่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดก็ทำงาน เขายกมือขึ้นป้องกันหัวใจของตัวเอง

มีดผ่าตัดแทงทะลุฝ่ามือของเขา

“แกมันไอ้สารเลว!”

โรเบิร์ตกระชากมีดผ่าตัดออกจากมือแล้วแทงกลับไปที่โอลิเวีย

“โอลิเวีย หนีไป!”

เดวิดตะโกนลั่นขณะที่ยังคงเกาะขาของโรเบิร์ตไว้จากพื้น

“งั้นฉันจะฆ่าแกก่อน!”

โรเบิร์ตเปลี่ยนทิศทางมีดผ่าตัดไปยังเดวิด

“ไม่นะ! เดวิด...”

ในตอนนั้นเอง เสียงไซเรนตำรวจก็ดังลั่นขึ้นมา

“ตำรวจมาแล้ว ตำรวจมาแล้ว” ความสิ้นหวังของโอลิเวียแปรเปลี่ยนเป็นความยินดี

ใบหน้าของโรเบิร์ตมืดครึ้ม เขากวาดตามองไปทั่วห้องและเห็นโทรศัพท์ของโนแลนตกอยู่ที่มุมห้อง

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด โทรศัพท์เครื่องนั้นกำลังต่อสายไปยัง 911 อยู่

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ถูกถ่ายทอดสดไปยังตำรวจแล้ว

“ดี ดีมาก”

โรเบิร์ตหัวเราะอย่างเดือดดาล

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตัวเขากับโนแลนที่รอดชีวิตจากสมรภูมินับครั้งไม่ถ้วน จะต้องมาพ่ายแพ้ให้กับคู่แต่งงานใหม่ขี้ขลาดคู่หนึ่ง

“พวกแกคอยดูเถอะ ฉันจะกลับมา”

โรเบิร์ตขว้างมีดผ่าตัดใส่หน้าต่างจนกระจกแตกละเอียด แล้วกระโดดหนีออกไป

“ไม่นะ ไม่ ได้โปรดปล่อยเราไปเถอะ เราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เราไม่ได้ยินอะไรเลย”

“ได้โปรด ได้โปรดเถอะ...”

“โอลิเวีย โอลิเวีย ตื่นสิ”

ดวงตาของโอลิเวียเบิกโพลง ที่นี่ไม่มีชายหน้าบาก ไม่มีชายเสื้อเชิ้ตสีขาว มีเพียงเดวิดเท่านั้น

พวกเขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนเก่า แต่เป็นบ้านหลังใหม่ของพวกเขาในซิลเวอร์ไลท์ซิตี้ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

“เดวิด”

โอลิเวียโผเข้ากอดเดวิด น้ำตาไหลรินลงมาอย่างเงียบงัน

“เดวิด มันเป็นแค่ฝันร้ายใช่ไหมคะ? มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงใช่ไหม?”

เดวิดกอดเธอแน่น พลางลูบผมของเธอ

“โอลิเวีย ไม่ต้องกลัวนะ มันจบไปหมดแล้ว เราจัดการคนพวกนั้นไปได้คนหนึ่ง ส่วนอีกคนตำรวจก็บอกเราว่าเขาไปมีเรื่องแล้วก็ถูกยิงตาย เราเห็นศพของเขาด้วยตาตัวเอง จำได้ไหม?”

“แต่ว่า...” ร่างกายของโอลิเวียยังคงสั่นเทา “เขาบอกว่าเขาจะกลับมา เขาจะกลับมาแก้แค้น”

เดวิดจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

“เขาไม่กลับมาหรอกน่า คนนั้นตายไปแล้ว คนตายฟื้นไม่ได้หรอก และนี่ก็ผ่านมาสามปีแล้วนะ ถ้าเขาจะมาตามล่าเรา เขาคงมาตั้งนานแล้ว เขาไม่มีวันกลับมาหรอก”

โอลิเวียมองเดวิดเพื่อหาความมั่นใจ “จะไม่มีฝันร้ายอีกแล้วใช่ไหมคะ?”

“ใช่แล้วโอลิเวีย จากนี้ไปเราจะมีแต่ชีวิตที่มีความสุข เชื่อผมนะ เรื่องแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก”

เพื่อลืมอดีต พวกเขาย้ายตามพ่อแม่มาอยู่ที่ซิลเวอร์ไลท์ซิตี้ ที่ซึ่งไม่มีใครรู้จักพวกเขา

พวกเขาเลือกบ้านในย่านที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุด และเส้นทางการทำงานกับชีวิตประจำวันของพวกเขาก็อยู่ในพื้นที่ที่วุ่นวายเสมอ

เรื่องแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก

“โอลิเวีย” เดวิดลูบผมที่เปียกชื้นเหงื่อของเธอ “เราแต่งงานกันมาสามปีแล้ว เรามามีลูกกันเถอะ”

พ่อแม่ของพวกเขาต่างกังวลเรื่องที่ทั้งคู่ยังไม่มีลูก จนถึงกับสงสัยว่ามีปัญหาสุขภาพ

สามปีผ่านไปแล้ว แต่โอลิเวียก็ยังคงฝันร้ายอยู่ การมีลูกอาจช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเธอได้

“ค่ะ”

โอลิเวียพยักหน้าและจูบเขา

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน ทำให้พวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว

เดวิดไม่เคยบ่น เขายืนหยัดอยู่เคียงข้างเธอ ปลอบโยนเธอ และคอยสนับสนุนเธออย่างเงียบๆ

เธอต้องปล่อยวางอดีตและใช้ชีวิตที่ดีกับเขาให้ได้

พวกเขายุ่งกันจนถึงเช้ามืด

เป็นไปตามคาด พวกเขาไม่สามารถตื่นในตอนเช้าได้ โอลิเวียจึงลาหยุดงาน ส่วนเดวิดก็ไม่ได้ไปลงเวลาเข้างานที่โรงพยาบาล

ทั้งคู่นอนจนถึงเที่ยง แล้วจึงออกไปทานอาหารกลางวันและซื้อของเข้าบ้าน

“เดวิด ฉันจำได้ว่าคุณบอกว่าน้ำผึ้งป่าเราหมดแล้ว ไปซื้อกันเถอะค่ะ”

โอลิเวียหยิบขวดน้ำผึ้งป่าขึ้นมาจากชั้นวาง

ขณะที่เธอกำลังอ่านฉลาก เธอก็เหลือบตาขึ้นแล้วตัวแข็งทื่อ ขวดโหลในมือร่วงหล่นจากมือ

“โอลิเวีย เป็นอะไรไป”

เดวิดรีบเข้ามาประคองเธอทันที

“ตรงนั้น... ตรงนั้น...”

โอลิเวียชี้ไปยังช่องว่างระหว่างชั้นวางด้วยนิ้วที่สั่นเทา

“มีดวงตา ดวงตาของผู้ชายคนนั้น เดวิด เขากลับมาแล้ว เขากลับมาเพื่อแก้แค้น”

ใบหน้าของเดวิดซีดเผือด เขามองตามไป

เขาไม่เห็นอะไรนอกจากชั้นวางและสินค้า

เขาเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นอะไรอยู่ดี

“โอลิเวีย ไม่มีอะไรเลยนะ คุณคงตาฝาดไป”

เดวิดพาโอลิเวียไปดูอีกฝั่งหนึ่ง

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้ตาฝาด นั่นเป็นดวงตาของเขา”

ใบหน้าของโอลิเวียซีดขาว

แม้จะผ่านไปสามปีแล้ว เธอก็ยังจำดวงตาของโรเบิร์ตได้—เย็นชาและดุร้าย ราวกับว่ามันสามารถยิงกริชใส่เธอได้ทุกเมื่อ

เดวิดคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โอลิเวีย เราไปขอดูกล้องวงจรปิดกันเถอะ”

พวกเขารีบไปที่ห้องควบคุมความปลอดภัยของร้าน

“ขอโทษด้วยครับ กล้องตรงจุดนั้นเสียไปเมื่อวานนี้ ยังไม่ได้ซ่อมเลย แต่คุณสามารถดูกล้องตัวอื่นที่อยู่รอบๆ ได้ครับ”