บทที่ 169

เราทั้งคู่คงต้องรออีกหน่อยนะ

ฉันยังคงมองตามรถของเขาไปจนลับสายตา น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินจากหางตาข้างขวาของฉัน ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง นี่ยังไม่ทันจะครบห้านาทีดีเลย ฉันก็เริ่มคิดถึงเขาเสียแล้ว ฉันไม่รู้เลยว่าจะทนอยู่ห่างจากเขาเป็นเดือนๆ ได้อย่างไร ฉั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ