Łzy Księżyca (Seria Szare Wilki, tom 11)

„Co jest gorsze niż porwanie, tortury, przemoc, ignorowanie, rozczłonkowanie i wyrzucenie jak śmieci? Pamiętanie o tym, raz za razem.” ~ Zara

Wrzesień 2005

Zginęli wszyscy w czasie krótszym niż trwa przerwa reklamowa. Jeszcze chwilę wcześniej Zara i jej rodzina oglądali specjalny program na temat powrotu do szkoły, a minutę później, dziewczyna była jedyną żywą osobą. Potwory nie wyważyły drzwi z hukiem. Były ciche jak cienie i zaatakowały tak szybko, że ich ofiary nie zdążyły nawet wydać dźwięku ostrzegającego.

Szok po morderstwach był tak ogromny, że Zara nawet nie walczyła, gdy wyciągano ją z domu. Ręka zakryła jej usta, kiedy patrzyła szeroko otwartymi oczami na masakrę swojej rodziny. To był ostatni raz, kiedy ich widziała. Ostatni raz, kiedy postawiła stopę w swoim dziecięcym domu. I od tego momentu nigdy nie poczuła się już bezpieczna.

Została wsadzona do czekającego vana, a potem nieprzytomna po ciosie, którego nie zauważyła. Kiedy otworzyła oczy, była w zamkniętym pokoju, otoczona czterema ceglastymi ścianami bez okien i stalowymi drzwiami. Jedyną rzeczą w pokoju było małe łóżko przysunięte do jednej z nagich ścian. Zara wstała i skrzywiła się, gdy jej ciało zaprotestowało przy ruchu. Bolało ją wszędzie, jakby została pobita kijem baseballowym. Wyobrażała sobie, że jej porywacze nie byli zbyt delikatni, gdy była nieprzytomna.

Powoli podeszła do łóżka i ostrożnie położyła swoje obite ciało na jego powierzchni. Pokój nie był zimny, ale mimo to drżała. Jej umysł próbował zrozumieć, co zobaczyła. Wiedziała, że musi to być koszmar. Ale to nie wyglądało jak sen. To wyglądało bardzo, bardzo realnie.

Zamknęła oczy, a obrazy potworów, które wtargnęły do jej domu, wypełniły jej głowę. Zara nie mogła tego przetworzyć w tamtym momencie, ale teraz zaczynała składać w całość to, co widziała. Poruszały się z nieludzką prędkością. Ich usta były wielkimi, ziejącymi czarnymi dziurami wypełnionymi ostrymi zębami. Ale najbardziej rzucały się w oczy ogromne, spiczaste siekacze, jak podwójne zestawy noży, górne i dolne, tnące i rozrywające ciało jej rodziców. Rozszarpały szyje jej mamy i taty tak łatwo, jak ona mogłaby ugryźć miękką bułkę. Ale na tym się nie skończyło. Potwory piły krew jej rodziców, jakby to była świeża szklanka mrożonej herbaty.

„To niemożliwe,” mruknęła Zara pod nosem. To, co próbowała sobie wyobrazić … wampiry … po prostu nie mogło istnieć w rzeczywistości. Wampiry były tylko potworami z książek i filmów. Nie były prawdziwe. Nie mogły być prawdziwe. A jednak Zara nie mogła zaprzeczyć temu, co widziała na własne oczy.

Może po prostu wpadała w szok. Może to, co naprawdę widziała, było po prostu zbyt dużo dla jej umysłu, więc wymyślał jakąś scenariusz, który sprawiłby, że piekielna scena nie byłaby dla niej realna. W końcu, jeśli wampiry nie istnieją, to nie było sposobu, by jej rodzice zostali przez nie zabici, a więc to naprawdę był tylko okropny koszmar.

Oczy Zary zaczęły napełniać się łzami i jej wzrok zamazał się, gdy tak mocno uszczypnęła swoje ramię, że prawie krzyknęła. To nie był koszmar. To było prawdziwe. Szklistymi oczami, Zara zaczęła płakać, jej ciało drżało od szlochów, gdy przyciągnęła kolana do piersi i objęła je ramionami. Zanurzyła twarz między nimi i płakała za rodzicami i życiem, które straciła.