Moje Nowe Życie

Właśnie przeprowadziliśmy się do nowego domu naprzeciwko klubu motocyklowego Wilków w Sapulpa, Oklahoma. Nie chciałam się przeprowadzać — nikt mnie nie zapytał o zdanie. Łatwiej jest po prostu się podporządkować, niech myślą, że jestem jakimś głupim dzieciakiem, któremu na niczym nie zależy.

Mama ma teraz nowego chłopaka i wydaje się całkiem w porządku, chyba. Nie staram się z nim za bardzo kontaktować; trzymam się na dystans, jak zawsze.

Dwa lata temu mój tata zginął, chroniąc żonę prezesa Spirit MC podczas nieudanego zamachu ze strony rywalizującego klubu. Stał tuż obok mnie i mojej matki chrzestnej, osłaniając nas swoim ciałem. Dostał dwa razy w plecy i odszedł.

Nie jestem zła, że ją uratował — to moja matka chrzestna, a jej strata by mnie zniszczyła. Ale tęsknię za nim każdego dnia. To nie znaczy, że wymieniłabym czyjeś życie na jego powrót. Życie tak nie działa.

Podjeżdżam do domu na motorze, niski warkot silnika przecina cichą ulicę. Dom to trzypiętrowa rudera z odpadającą białą farbą i wyblakłymi niebieskimi okiennicami. Oczywiście, mama wybrała miejsce, które wymaga pracy. Może być ładne, gdy się je odnowi, ale ja nie zamierzam kiwnąć palcem. Mam swoje plany i tylko kilka tygodni, żeby je zrealizować.

Piwniczne mieszkanie jest moje — moja własna przestrzeń, oddzielona od chaosu głównego domu, gdzie z mamą i jej chłopakiem mieszkają moi trzej młodsi bracia. Mam starszego brata, Ghosta, ale tata wysłał go, gdy byłam mała, z powodów, których nikt nigdy nie wyjaśnił.

Byliśmy blisko, kiedy tata żył, ale teraz? Prawie nie mam od niego wiadomości.

Biorę głęboki oddech, wciąż siedząc na motorze, i zerkam na drugą stronę ulicy. Klub motocyklowy Wilków góruje tam, rozległa drewniana chata, która wygląda, jakby kiedyś była hotelem, przerobiona na ich szorstką siedzibę. Kto wpadł na pomysł, że ładny hotel pasuje do takiej dziury jak Sapulpa, jest poza moim zrozumieniem. To miejsce to dziura, nie jakaś turystyczna atrakcja.

Faceci z klubu już na mnie patrzą, śledząc mnie wzrokiem z werandy. Trzymam kask na głowie, a napis „Lód” w głębokim fioletowym i srebrnym kolorze odbija światło słoneczne. Dostałam ten przydomek, bo moje włosy zawsze były białosrebrne, a radzenie sobie z nimi uczyniło mnie zimną i sarkastyczną. Nie lubię większości ludzi. Cholera, nawet własnej matce nie można ufać.

Jestem ubrana w dżinsy, czarną koszulkę na ramiączkach, skórzaną kurtkę i buty, gotowa na wszystko, co przyniesie ten dzień. Moja dziewięciomilimetrowa broń jest schowana w kaburze w kurtce, a noże mam pochowane w kilku miejscach. Pijani motocykliści myślą, że mogą złapać kogo chcą i ujdzie im to na sucho — nie ze mną. Nauczyłam się bronić w trudny sposób.

„Layla, twoje rzeczy są już w twoim mieszkaniu na dole,” mówi mama, nie odrywając wzroku od tego, co rozpakowuje.

„Okej, dzięki,” odpowiadam, zmuszając się do uprzejmości. „Potrzebujecie pomocy?” Nie chcę pomagać, ale pytam, bo tak wypada, nie dlatego, że mnie to obchodzi.

„Nie, mamy to pod kontrolą,” mówi, zbywając mnie.

Wiedziałam, że tak powie. Nie przepada za mną — jestem najstarsza z jej czwórki dzieci, a ona zawsze rozpieszczała młodszych: 16-letnie bliźniaki Travisa i Thomasa oraz 15-letniego Seana. Są rozpuszczeni do granic możliwości, zawsze tak było. Ghost, mój najstarszy brat, jak wspomniałam, jest o 10 lat starszy ode mnie i gdzieś w wojsku.

Mama nie była zbyt obecna, gdy byłam młodsza. Znikała na miesiące, a potem pojawiała się znikąd z jednym czy dwoma dziećmi, twierdząc, że są taty. Rok po bliźniakach, miała Seana. To jakby znikała na czas ciąży, by wrócić, gdy dzieci już były na świecie, wrzucając je w nasze życie, jakby nic się nie stało.

Ściągam kask, gdy rozmawiamy, pozwalając, by moje srebrne włosy opadły. Po drugiej stronie ulicy jeden z facetów z klubu mruczy: „Co do cholery, to dziewczyna.” Idioci. Jakby moja sylwetka tego nie zdradzała. Inny głos, bardziej szorstki, dodaje: „Będzie z nią kłopot. Lepiej trzymać się z daleka.”

Moja rodzina nie zadaje sobie trudu, by mnie bronić. Nigdy tego nie robią. Od kiedy tata zmarł, musiałam radzić sobie sama. Dla nich jestem jakąś daleką kuzynką, którą tolerują, a nie siostrą czy córką. Odwracam się, żeby zobaczyć, kto mówi, i dostrzegam prezesa Wilków rozmawiającego z nowym chłopakiem mamy. Nawet on nie mówi ani słowa w mojej obronie. Bóg tylko wie, jakie kłamstwa mama mu o mnie naopowiadała.

Pierwszy strzał, pomyślałem, patrząc na nich z wściekłością, zanim ruszyłem w stronę domu i schodami do mojego mieszkania.

Drzwi do piwnicy są marne, tania drewniana deska, którą będę musiał wymienić, gdy tylko będę miał dostęp do pieniędzy, które zostawił mi tata. Samo mieszkanie nie jest złe. To nie jest jakaś wilgotna, pleśniowa piwnica — są duże okna, około metr na półtora, wpuszczające mnóstwo światła. Mogę powiesić swoje zasłony i uczynić to miejsce swoim. Wchodzę do salonu i zaczynam otwierać okna wychodzące na ulicę, słysząc w tle ciche rozmowy dochodzące z klubu.

Prezes rozmawia teraz z moimi braćmi, coś o nowicjuszach w MC. Dobrze dla nich. Nie obchodzi mnie, czy widzą, że się przeprowadzam; jeszcze nie znalazłem swoich zasłon i nie zamierzam się tym przejmować.

Już rozpakowałem kuchnię i połowę sypialni. W rogu stoją cztery pudła: jedno oznaczone "salon", jedno "łazienka" i dwa podpisane "pracownia". Otwieram pudło z salonem i znajduję swoje zasłony, zegar na ścianie pokazuje tuż po południu. Mnóstwo czasu, żeby wyskoczyć do sklepu po jedzenie, zanim zrobi się późno.

Postanowiłem zrobić przerwę i właśnie to zrobić. Chwytając klucze, wyszedłem do mojej Harleya, którego chrom lśnił w południowym słońcu. Motocykl zaryczał pod moim ciałem. Gdy przemierzałem ulice małego miasteczka Sapulpa, wiatr smagał moją skórzaną kurtkę, a ja pozwoliłem myślom błądzić. Miasto było tak nudne, jak się spodziewałem — wyblakłe witryny sklepowe, kilka dinerów i niewiele więcej.

Nagle kątem oka dostrzegłem znajomą sylwetkę na chodniku. Wysoki, szeroki w ramionach, z siwiejącą brodą i wytartą skórzaną kamizelką.

Wujek Rick? Potrząsnąłem głową, moje srebrne włosy łopotały na wietrze. Nie ma mowy. Nie widziałem go od ósmego roku życia, odkąd tata wysłał Ghosta z powodów, których nikt nigdy nie wyjaśnił. Musiałem sobie coś wyobrazić, projektując duchy z przeszłości, której ledwo pamiętam.

Odsunąłem tę myśl na bok i jechałem dalej, aż dotarłem na parking Walmartu, asfalt migotał w oklahomskim upale. Zaparkowałem blisko wejścia, zrzuciłem stojak i wyłączyłem silnik. Ledwie zdążyłem zdjąć nogę z motocykla, gdy za mną wjechała zniszczona czarna ciężarówka, jej opony chrzęściły na luźnym żwirze.

Mój żołądek skręcił się, gdy rozpoznałem wgnieciony zderzak i wyblakłą naklejkę Spirit MC na klapie bagażnika. To była ciężarówka wujka Ricka. Wygląda na to, że jednak nie wyobrażałem sobie rzeczy.

Zdjąłem kask, pozwalając włosom opadać na ramiona, i obserwowałem, jak wujek Rick wysiada z ciężarówki. Wyglądał starzej, niż go zapamiętałem, ale jego obecność nadal miała tę cichą siłę, której trzymałem się jako dziecko. Zanim zdążyłem przetworzyć, co się dzieje, szedł już w moją stronę, jego buty szurały po asfalcie.

„Wujek Rick?” powiedziałem. „Co tu robisz? Myślałem, że nie chcesz mieć z nami nic wspólnego.”

Jego twarz zmiękła, ale w jego oczach było coś ciężkiego i niewypowiedzianego. „To nieprawda, księżniczko,” powiedział. Sięgnął do ciężarówki i wyciągnął elegancki czarny laptop i tani telefon na kartę, podał mi je. „Mam dla ciebie plik do przeczytania. Jest na tym laptopie — zabezpieczony, żeby nikt inny nie mógł się do niego dostać. I weź ten telefon. Nie pozwól, żeby mama go zobaczyła, Layla. Nie miała prawa zabrać was, a ten laptop wyjaśni dlaczego. Kocham cię, słyszysz? Zawsze cię kochałem. Będę pisał do ciebie codziennie, żeby sprawdzić, co u ciebie, a ty dzwoń do mnie, kiedy tylko będziesz mnie potrzebować. Jeśli będziesz w kłopotach, wyślij słowo kodowe 'jednorożec', a znajdę cię, gdziekolwiek będziesz.”

Powiedział mi to, a ja patrzyłem na niego zdezorientowany. Moje palce zacisnęły się na laptopie i telefonie. „Też cię kocham, wujku,” udało mi się powiedzieć. „Będę się meldować i dam ci znać, jeśli będę w kłopotach.”

„Też cię kocham, wujku. Będę się meldować i dam ci znać, jeśli będę w kłopotach.” Przytulił mnie, a potem odszedł. No to było krótkie, chyba jest zajęty.

Z tym, wsiadł z powrotem do swojej ciężarówki i odjechał.