Płonący Pazur (Seria Szare Wilki, tom 10)

„Muszę iść dalej. Muszę. Wiem o tym. Ale nie chcę.”

~Costin

Costin obserwował, jak Titus wyciska pastę do zębów na swoją szczoteczkę. Jego partnerka zaginęła od dwóch dni. Życia Fane'a i Jacque'a były wciąż niepewnie podtrzymywane tylko dzięki połączonej mocy uzdrawiającej Peri i Rachel. Alina i Lilly przejęły opiekę nad najmłodszym członkiem rodziny Lupei oraz nowym członkiem stada – nowo narodzonym synem Fane'a i Jacque'a.

Wilk Costina niespokojnie krążył w jego wnętrzu. Był rozdarty. Jego potrzeba ochrony kruchego trzyletniego dziecka powierzonego jego opiece i jego potrzeba znalezienia swojej partnerki walczyły o dominację. Jen i Decebel obiecali szukać Sally. Obiecali poinformować go o wszystkim, co znajdą, zaraz po tym, jak to znajdą. Costin wiedział, że ma teraz dodatkowe obowiązki. Musiał dbać o Titusa – swojego syna – ich syna. Sally oczekiwałaby od niego niczego mniej.

„Ona nie zniknęła na zawsze, tatusiu.” Głos Titusa dotarł do niego. Costin spojrzał w dół na małego chłopca, który natychmiast zdobył miejsce w jego sercu. Jego oczy były pełne zbyt wiele wiedzy jak na kogoś tak młodego. Powinien był gonić za robakami i budować z klocków, a nie patrzeć w twarze głodnych wampirów.

Costin uklęknął, aby być na wysokości oczu Titusa. „Nie, nie zniknęła.”

„Tęsknisz za nią,” powiedział.

Costin skinął głową.

„Ja też za nią tęsknię. Ale anioł powiedział, że mama musiała odejść.”

„Czy anioł powiedział, jak możemy ją odzyskać?” zapytał Costin. Nie mógł być pewien, ale podejrzewał, że anioł, o którym mówił Titus, musiał być samą Wielką Luną. To leżało w jej naturze, by oferować pocieszenie swoim dzieciom. Ale jej drogi były tajemnicze, oczywiście. Mógł tylko ufać, że była zaangażowana we wszystko to, co się działo. Musiał wierzyć, że miała plan i że wszystko się ułoży. Jaką inną nadzieję mógł mieć?

„Powiedziała, że mama będzie musiała chcieć wrócić do domu, zanim będzie mogła wrócić do domu. Ale wiem, że będzie chciała być z nami, więc wróci do domu.” Brzmiał tak pewnie, tak absolutnie, a Costin desperacko pragnął mieć wiarę dziecka.

Ale trudno było mieć wiarę, gdy czuł się tak opuszczony w środku. Ostatnie dwie noce nie mógł spać, ponieważ jego łóżko było puste bez jego partnerki. Jego ramiona były bezużyteczne bez Sally do przytulenia. Zamiast spać, badał, szukał informacji, czy Titus miał jakąś rodzinę. Co by zrobił, gdyby coś znalazł, nie był pewien. To był ten rodzaj rzeczy, które Sally wiedziałaby intuicyjnie. Miała wrodzoną zdolność radzenia sobie z delikatnymi sytuacjami z taktem, urokiem i mądrością. On był bardziej skłonny do polowania, zabijania i robienia żartów. Frustrująco, żadna z tych umiejętności nie okazywała się szczególnie użyteczna w radzeniu sobie z jego obecnym problemem.

Może to było błogosławieństwo, ale jak dotąd, żadna rodzina się nie pojawiła. Dzięki niezwykłej zdolności Wadima do włamywania się do słabo chronionych systemów komputerowych powiatów, znalazł zgłoszenie o zaginięciu Titusa, ale nie zostało ono złożone przez jego rodziców, oczywiście. Zostali znalezieni zamordowani w swoim domu, a po chłopcu nie było śladu. Żadna inna rodzina nie zgłosiła się, by przyjąć dziecko, gdyby zostało znalezione.

Costin podniósł Titusa z podłogi i zaniósł go do pokoju przylegającego do jego własnego. Jen, jak zwykle przejmując inicjatywę, już przygotowała pokój dla małego chłopca. Nie był jeszcze skończony, ale już czuć było, że to pokój dla małego chłopca. Nie, nie czuć było, że to pokój dla jakiegokolwiek małego chłopca. Czuć było, że to pokój dla Titusa. Czuć było, że to pokój dla jego syna. Położył Titusa do łóżka i naciągnął kołdrę tylko do jego pasa.

„Chcesz, żeby była zapalona duża lampa czy tylko lampka?” zapytał go Costin.

„Tylko lampka. Staję się odważniejszy.”

Costin uśmiechnął się. „Jesteś bardzo odważny.”

"Muszę być dzielny dla mamy." Titus zamknął oczy i w ciągu kilku minut zasnął głębokim snem. Costin miał wrażenie, że chłopiec próbował nadrobić cały stracony sen, który zapewne utracił, będąc więzionym przez wampiry. W końcu, kto mógłby spać, wiedząc, że w każdej chwili może zostać wyciągnięty z łóżka i potraktowany jak przekąska?

Obserwował Titusa jeszcze przez kilka minut, zanim wstał i zapalił lampkę stojącą na stoliku nocnym. Następnie podszedł do drzwi, zgasił światło w sypialni i jeszcze raz spojrzał na śpiącego chłopca, zanim wyszedł i przymknął drzwi. Wchodząc do pokoju, który zwykle dzielił ze swoją partnerką, Costin rozejrzał się dookoła i pustka uderzyła go jak cios w brzuch. Jego wilk napierał do przodu, walcząc o kontrolę. Była to walka, którą Costin toczył wielokrotnie przez ostatnie dni. Podejrzewał, że w pewnym momencie może to być walka, której człowiek już nie wygra. Potrzebował jej. Costin potrzebował jej światła; potrzebował jej cichej natury, jej mądrości i jej łagodnego serca. Potrzebował jej brązowych oczu, które patrzyły na niego z miłością tylko dla niego. Może najbardziej potrzebował jej, aby pomogła wychować Titusa. Titus przeszedł przez tortury, które Costin mógł tylko sobie wyobrażać. Nikt inny, poza Sally, nie miał takiego cichego, delikatnego, uzdrawiającego uczucia, którego taki chłopiec potrzebował. Nie chodziło tylko o to, że była uzdrowicielką, chodziło o to, że była jego matką. Costin wiedział to w momencie, gdy zobaczył Peri niosącą małą postać z tego podziemnego piekła i przekazującą dziecko w kochające ramiona Sally. Mimo odważnej twarzy, którą Titus pokazywał, chłopiec nie miał szans bez Sally.

"Nie dam rady sam, moja Sally," wyszeptał w cichym pokoju. Podszedł do jej strony łóżka i, jak robił to już przynajmniej sto razy wcześniej, podniósł jej poduszkę i przycisnął ją do twarzy. Wziął głęboki oddech, wypełniając płuca jej zapachem. Ponownie sięgnął po nią przez więź i znowu nie znalazł nic. To było jak koło ratunkowe ciągnące się za łodzią. W jednej chwili było tam, unosząc się, oferując nadzieję i zbawienie, których trzymał się od momentu, gdy ona i jej dwie najlepsze przyjaciółki weszły do jego baru prawie dwa lata temu. W następnej sekundzie lina łącząca koło z łodzią została przecięta. Jak i dlaczego to się stało, nie miał pojęcia. Ale ich więź została przerwana i teraz był zagubiony, dryfując bez celu na otwartym oceanie. Nie było pomocy w zasięgu wzroku — żadnego lądu, żadnej łodzi ratunkowej — nic poza ogromną pustką, jak okiem sięgnąć.

Costin wyostrzył słuch wilka i nasłuchiwał Titusa. Jego oddechy były powolne i równomierne. Był w głębokim śnie. Costin zrzucił ubranie i przemienił się. Musiał biec. Jego wilk musiał polować, a jeśli nie mogli polować na swoją partnerkę, to będzie polował na coś innego — coś, co mógł zabić. Kierując się ku tylnym drzwiom rezydencji i w stronę lasu, który go wzywał, pozwolił wilkowi przejąć całkowitą kontrolę. Costin puścił wszystkie ludzkie emocje i poddał się wilkowi. Potrzebował przerwy od złamania. Potrzebował pewności wilka.

"Znajdziemy ją. Ochronimy naszego szczeniaka," warczał jego wilk. Nie było żadnych wątpliwości w bestii. Te dwie rzeczy się wydarzą, a jedyną rzeczą, która mogłaby im przeszkodzić, byłaby jego śmierć.

"To nie czas na naszą śmierć. To czas na polowanie." I z tą myślą, jego wilk wystrzelił w las. Jego kudłata brązowa sierść była rozmazaną smugą, przemykającą przez drzewa. Nikt nie mógłby dorównać jego prędkości, nawet naturalne szare wilki zamieszkujące ten region. Na chwilę, wilk i człowiek polowali razem. Będą tropić zwierzynę żyjącą w lesie i zabiją ją, szybko i miłosiernie. Ale wkrótce, bardzo wkrótce będą tropić tych, którzy zabrali ich partnerkę. I będzie śmierć, ale będzie to wszystko, tylko nie szybka i miłosierna.