Bracia Varkas i ich Księżniczka

Nigdy nie rozumiałam, jak ludzie mogą się ekscytować, cieszyć czy smucić. Nigdy nie rozumiałam, jak mogą się śmiać tak mocno, aż łzy napływają im do oczu, albo jak mogą płakać równie mocno, aż ich oczy puchną.

Nie sądzę, żebym kiedykolwiek czuła te emocje, nawet jako dziecko.

Myślę... cokolwiek sprawia, że ludzie czują radość, ekscytację czy nawet smutek, może to nigdy nie zostało we mnie zbudowane. Jakby brakowało mi pewnego zestawu komórek. Albo może wypaliło się, zanim zdążyłam to użyć.

Jedynymi emocjami, które kiedykolwiek czułam, które były mi znajome, jak starzy przyjaciele, były nienawiść, wściekłość, strach i pożądanie – to ostatnie rozwinęło się, kiedy osiągnęłam dojrzałość, a te trzy pozostałe... no cóż, odkąd tylko pamiętam.

A teraz czułam wściekłość. Czystą wściekłość, która sprawiała, że drżałam.

"Co?" zapytałam matkę, zaciskając pięści tak mocno, że paznokcie wbijały się w skórę dłoni. "Wychodzisz za mąż?"

"Tak," odpowiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha, patrząc na diamentowy pierścionek na swoim palcu – pierścionek zaręczynowy. Diament odbijał światło słoneczne i lśnił. "O! Spójrz na to!"

"Minął ledwie miesiąc," przypomniałam jej, drżącym głosem. "Jego ciało dopiero co zostało pochowane, a ty już wychodzisz za mąż?"

Relacja moich rodziców nigdy nie była słodka, nigdy nie była taka jak u innych ludzi, których widziałam, którzy się kochali. Zawsze się kłócili i sprzeczali, a ja zawsze byłam w to wciągana. Zawsze kończyło się to tym, że byłam cała w siniakach.

Nienawidziłam ich obojga. Kiedyś się ich bałam, ale pewnego dnia po prostu się obudziłam i postanowiłam: "Nigdy więcej." Że nigdy nie będę się ich bać, będę ich tylko nienawidzić i zawsze czuć do nich wściekłość.

Więc naprawdę nie obchodziło mnie, że wychodzi za mąż ledwie miesiąc po śmierci męża. Co mnie obchodziło, to że mogła przynajmniej udawać, że go opłakuje. Ludzie będą patrzeć i będą gadać.

Matka tylko wzruszyła ramionami, odwracając się od okna i patrząc na mnie tak, jak zawsze – jakby byłam głupia i nie warta jej czasu.

"Myślałam, że skoro urosłaś i nabrałaś kształtów, to wyrośniesz z głupoty," warknęła, "ale się myliłam. Kiedy życie daje ci okazję, Rosette, kochanie, chwytasz ją obiema rękami. Pieprzyć konsekwencje." Przeszła obok mnie, kierując się do drzwi. "Sprzedaję dom. Przeprowadzamy się do jego domu, jak tylko złożymy przysięgi."

Nie poszłam na ślub. Mama zasypywała mnie telefonami, ale nie odebrałam ani jednego. Nie wróciłam do domu i zatrzymałam się u przyjaciółki, chodząc do pracy na pół etatu stamtąd. Ale hojność przyjaciółki miała swoje granice i nie mogłam dłużej tam zostać.

Więc tydzień po ślubie w końcu odebrałam telefon od mamy.

"Głupia dziewczyno," były pierwsze słowa, które wypluła, jej głos był ostry. "Wiesz, jakie kłamstwa musiałam wymyślać? Mieliśmy pokazać nowemu mężowi i jego rodzinie zjednoczoną rodzinę!"

"Jestem pewna, że wymyśliłaś przekonujące kłamstwo," powiedziałam, tonem bez emocji. "Podaj adres. Przyjadę tam prosto po pracy."

"Ty i ta–"

Telefon zapiszczał, gdy zakończyłam rozmowę, wrzucając go do torby i wracając do pracy.

Nie chciałam tam iść. Nie chciałam, żeby moja matka myślała, że wygrała, albo że nadal ma nade mną jakąś kontrolę, ale nie miałam wyboru. Nie mogłam wynająć mieszkania, bo oszczędzałam na studia.

Więc pójdę, ale nie zamierzam udawać jej głupiej zjednoczonej rodziny. Po prostu przełknę wszystko, co mi rzuci. To tylko do końca tego roku, a potem się wyprowadzę. W końcu pójdę na studia.

Gdy tylko zobaczyłam adres, który przysłała mama, wiedziałam, że to nie jest jakiś zwykły biznesmen, za którego wyszła za mąż. Kiedy dotarłam do rezydencji, tylko się to potwierdziło.

Była ogromna, jak cholerny zamek, z wysokimi murami i dużymi bramami. Gdy tylko wysiadłam z taksówki, ktoś był tam, żeby zabrać moje torby i poprowadzić mnie do środka.

"Witamy, panno Rosette," przywitał mnie mężczyzna ubrany w garnitur, z grubymi okularami na nosie, podczas gdy moje torby były zabierane. "Jestem Gabriel, kamerdyner, i będę osobą, do której się zwrócisz, jeśli będziesz czegoś potrzebować."

"Miło mi cię poznać," powiedziałam z lekkim skinieniem głowy.

Zostałam poprowadzona do wnętrza rezydencji, przez długi korytarz, aż weszłam do pokoju, w którym była matka, i wtedy zostałam z nią sama. Natychmiast wstała, gdy mnie zobaczyła, maszerując w moją stronę z rękami opartymi na biodrach i twarzą czerwoną ze złości.

"Nie pozwolę ci tego zepsuć, Rose," syknęła mi prosto w twarz. "Będziesz się zachowywać. Będziesz udawać idealne dziecko, uśmiechać się, kiedy trzeba, i mówić miło."

"A jeśli zdecyduję się nie?" zapytałam tylko po to, żeby ją drażnić. "Co zrobisz, mamo? Uderzysz mnie? Nie dasz jeść przez tydzień? A może twój ulubiony sposób karania – zamknięcie mnie w ciemnej szafie bez jedzenia i picia?" Jej twarz stawała się coraz bardziej czerwona, jej oddech był ciężki. "Nie możesz już robić żadnej z tych rzeczy. Nie masz nade mną żadnej kontroli, i będę się zachowywać, jak chcę. Uśmiechać się, kiedy chcę, mówić miło, albo być niegrzeczna, jeśli zdecyduję. Oboje wiemy, że nie będziemy w stanie udawać kochającej się rodziny, gdy mamy tyle nienawiści do siebie, tyle jadu. To tylko kwestia czasu, zanim twój nowy mąż dowie się, że wszystko to udawanie. Co wtedy zrobisz? Skoczysz do następnej osoby, która na ciebie spojrzy?"

Była czerwona aż po szyję, jej oddech był ciężki. "Ty niewdzięczna–"

Przewidziałam to, zanim jeszcze podniosła rękę, ale i tak pozwoliłam, żeby cios doszedł do skutku. Dźwięk rozległ się w dużym pokoju, odbijając się echem, ale nawet tego nie poczułam.

Wskazałam na swój policzek, na miejsce, które już na pewno było posiniaczone. "Zjednoczona rodzina, co za bzdura."

Zrobiła krok w moją stronę, ale zatrzymała się, gdy odezwał się nowy głos.

"Czy wszystko w porządku?"