Więzienie Losu

Światło chirurgiczne nad głową świeciło jaskrawo białym blaskiem.

"Opanowaliśmy krwawienie!"

Napięty głos pielęgniarki odbił się echem, gdy Zoey King w końcu się wyprostowała. Jej plecy były przesiąknięte potem, a ochronna maska pozostawiła głębokie czerwone ślady na twarzy. Nawet jej palce, trzymające hemostat, lekko drżały.

Asystentka szybko otarła pot z czoła Zoey.

"Dr King, ta częściowa hepatektomia była bezbłędna. Resekcja wątroby została przeprowadzona perfekcyjnie!"

Zoey zdołała się zmusić do zmęczonego uśmiechu, odłożyła narzędzia i skierowała się do wyjścia z sali operacyjnej.

To była trzecia skomplikowana operacja wątroby Zoey tego dnia, trwająca łącznie pięć godzin. Zostało tylko zszywanie, które mogła zostawić swojemu asystentowi. Była całkowicie wyczerpana.

Zoey ciężko powlokła się do przebieralni. Jej telefon wibrował w szafce. Widząc "Ella" na ekranie, jej serce zabiło szybciej. Niechętnie nacisnęła przycisk odbioru.

Chłodny głos Elli dotarł do jej uszu.

"Zoey, wracaj do domu natychmiast. Nie każ mi powtarzać."

Zanim Zoey zdążyła odpowiedzieć, połączenie zostało przerwane.

Zapach środka dezynfekcyjnego był ostry, ale beznamiętny głos Elli sprawił, że Zoey zaczęła szybciej oddychać.

Wiedziała, że każde polecenie Elli musiało być bezwarunkowo wykonane, jak to było od ponad dekady.

Zoey ścisnęła telefon, stojąc przy wejściu do szpitala. Obraz pacjenta, który obficie krwawił podczas operacji pięć godzin temu, przemknął przez jej myśli. Dźwięk hamulców przerwał jej myśli — samochód wysłany przez Ellę już przyjechał. Wyraźnie, Ella miała kogoś, kto na nią czekał.

Kierowca opuścił szybę i skinął głową w stronę Zoey. To milczące ponaglenie sprawiło, że Zoey przyspieszyła krok. Była na tyle bystra, by domyślić się, dlaczego Ella tak bardzo się śpieszyła, by ją zobaczyć.

Samochód jechał płynnie szeroką ulicą. Skórzane siedzenia wcale nie łagodziły zmęczenia Zoey. Zamknęła oczy, ale wspomnienia napływały: od dołączenia do rodziny Andersonów jako nastolatka, po ślub z dziedzicem, Andrew Andersonem, trzy lata temu, niezliczone chwile odrzucenia rzucały cienie na jej życie, ale ona milcząco przełykała swoje żale.

Oczy kierowcy w lusterku wstecznym zdawały się chcieć ostrzec ją przed nadchodzącą burzą, ale pozostał milczący, przyspieszając w kierunku przedmieść z Zoey.

Zoey zamknęła oczy, opierając się, by się zdrzemnąć.

Ale wkrótce wibrowanie telefonu ją obudziło. Otworzyła oczy, widząc na ekranie "Alice Baker".

"Halo..."

"Zoey, gratulacje!"

Radosny głos Alice zdezorientował Zoey.

"Alice, o czym ty mówisz?"

"Twój mąż wraca dzisiaj. Już nie będziesz sama!"

Głos Alice był pełen radości. Ale Zoey nie zareagowała zbytnio, leniwie mówiąc: "Andrew wraca? Co za żart. Robił zamieszanie po drugiej stronie świata, pewnie dawno zapomniał o domu..."

"Zoey! To była wiadomość dnia. Nie wiedziałaś?"

Alice podniosła głos, a Zoey poczuła lekki niepokój.

"Miałam dziś trzy operacje, jestem wykończona. Nie miałam czasu na przeglądanie wiadomości."

"On... Andrew ci nie powiedział?"

Alice na chwilę zamilkła, próbując pocieszyć Zoey, ale nie wiedziała, co powiedzieć. Po kilku sekundach dodała: "Może chce cię zaskoczyć..."

Alice wiedziała, że szanse, że Andrew zaskoczy Zoey, były nikłe, i jej głos się obniżył. Zoey również nie wierzyła, że Andrew spróbuje ją zaskoczyć. Ale jeśli Andrew rzeczywiście wrócił, polecenie Elli, aby wróciła do Willi Andersonów dzisiaj, miało więcej sensu.

Zoey miała coś powiedzieć, kiedy zauważyła oczy kierowcy w lusterku wstecznym, udające, że na nią nie patrzą. Odbicie sprawiało, że jego wyraz twarzy był niewyraźny, ale mogła wyczuć jego cichą obserwację.

Zoey natychmiast stała się czujna, jej opuszki palców zrobiły się zimne: "Alice, jestem trochę zmęczona. Zadzwonię później."

Nie czekając na odpowiedź, Zoey szybko się rozłączyła i schowała telefon do torebki.

W samochodzie zapanowała cisza, przerywana jedynie szumem opon na drodze.

Zoey patrzyła na mijający krajobraz, szybko łącząc fakty w swojej głowie. Pilny telefon od Elli, czekający samochód... Wszystko nabierało sensu. Westchnęła cicho, z nutą gorzkiego zrozumienia... Ella była niecierpliwa, by sprowadzić ją z powrotem do Willi Andersonów. Wydawało się, że nieuniknione nadeszło.

Zoey ponownie oparła się, pozornie odpoczywając, ale twarz Andrew pojawiała się w jej myślach raz za razem: przystojny, delikatny, obojętny...

Gdy samochód zwolnił i zatrzymał się, byli już przed Willą Andersonów.

Zoey spojrzała na budynek przez szybę, wzięła głęboki oddech i powoli wysiadła z samochodu.

Dźwięk zamykającej się żelaznej bramy odbijał się echem w korytarzu. Zoey przeszła przez wyłożony ekranami korytarz, słysząc brzęk porcelany, gdy Ella parzyła herbatę w salonie.

Otwierając drzwi, marynarkowy mundur Vedy uderzył ją w oczy. Ta służąca, którą zwolniła za kradzież biżuterii, teraz stała z szacunkiem za Ellą.

"Pani Anderson wróciła."

Veda podeszła z drwiącym uśmiechem, sięgając po torebkę Zoey.

Zoey patrzyła na Vedę z podejrzliwością, cofnęła się bez słowa.

Veda, wiedząc, że jest niepożądana, wycofała się do boku Elli.

Ella trzymała filiżankę, jej złocone okulary zsunęły się na czubek nosa, jej wzrok był ostry jak skalpel.

"Wyjaśnij, dlaczego zwolniłaś Vedę."

Palce Zoey zacisnęły się, skórzany pasek torebki boleśnie wbił się w jej dłoń. Spodziewała się, że temat rozmowy będzie dotyczył powrotu Andrew, ale pierwsze pytanie Elli dotyczyło Vedy.

Veda z zadowoleniem odgarnęła włosy, ukazując perłowe kolczyki, które miała na sobie - zaginioną parę Zoey.

Były to prezent od Andrew na jej pierwsze urodziny po ślubie. Nie luksusowa marka, ale jedyny prezent, jaki kiedykolwiek jej dał - z wygrawerowanymi inicjałami jej imienia w środku.

"Mrs. Anderson oskarżyła mnie o kradzież jej rzeczy."

Ton Vedy był celowo przeciągany, jej oczy pełne prowokacji.

Zoey zimno patrzyła na Vedę, czując głębokie poczucie niesprawiedliwości. Wiedziała, że Veda miała poparcie Elli, ale stawienie czoła jawnej faworyzacji Elli było gorzkie.

Szum centralnej klimatyzacji nagle stał się przeszywający. Zoey podeszła do Vedy, jej wyraz twarzy był lodowaty.

"W zeszłym miesiącu wydatki domowe potroiły się. Zgłosiłaś tanie towary jako importowane warzywa, nawet włamałaś się do mojego sejfu. Czy możesz zaprzeczyć, że dotykałaś moich rzeczy, w tym tego dokumentu?"

Ella zamieszała filiżanką herbaty, jej głos był miękki, ale ciężki od znaczenia. "Gdzie są dowody?"

Veda pociągnęła nosem w odpowiednim momencie, wyciągając z kieszeni jedwabną chusteczkę, aby otrzeć oczy. "Pani Ella Anderson, musi pani stanąć w mojej obronie. Jestem z rodziną Andersonów prawie dwadzieścia lat. Wszyscy wiedzą, jak lojalna jestem."

Nagle uniosła głowę, a w jej oczach mignęła nuta złośliwości. "Ale niektórzy ludzie zostają na całą noc poza domem. Kto wie, co robią..."

Głowa Zoey pulsowała bólem, spokój, który zazwyczaj utrzymywała na sali operacyjnej, prawie się rozpadł. Veda mówiła o niej, spędzającej noce na ratowaniu ciężko chorych pacjentów w szpitalu!

Serce Zoey zatonęło w zimnej otchłani. Mówiła szczerze, "Ella, kazałaś Vedzie służyć mi z bliska tylko po to, żeby monitorować każdy mój ruch. Naprawdę nie ma takiej potrzeby."

Mahoniowy stolik kawowy wydał głuchy huk, gdy Ella z impetem odstawiła filiżankę herbaty. "Jak śmiesz! Skoro Andrew nie ma w domu, zorganizowałam kogoś, kto będzie nad tobą czuwał dla twojego dobra, abyś nie przyniosła wstydu rodzinie Andersonów."

Ella wstała i podeszła do Zoey. "Veda wróci jutro do twojego mieszkania, żeby ci służyć. Natychmiast mi zgłosi, jeśli coś się wydarzy."

Chociaż wzrok Elli był skupiony na Zoey, jej słowa były skierowane do Vedy. "Tak, proszę pani," Veda natychmiast przybrała pochlebczy uśmiech i wyciągnęła rękę, aby wesprzeć Ellę.

Emocje Zoey przekształciły się w siłę w jej palcach, gdy mocno ścisnęła pasek torebki. Spojrzała prosto na Ellę. "Ella, jestem żoną Andrew i lekarzem. Te tak zwane noce na zewnątrz spędzam na ratowaniu życia w szpitalu. Byłaś kiedyś lekarzem, na pewno to rozumiesz?"

Ella wydała zimny śmiech. "Zoey, nie zapominaj, że gdyby nie my, którzy przyjęliśmy cię po śmierci twoich rodziców i wspieraliśmy twoją edukację, jak miałabyś to wygodne życie, które masz dzisiaj?"

Ella położyła ostrą dłoń na ramieniu Zoey. "Ponadto, poślubienie Andrew to twoje błogosławieństwo. Rodzina Andersonów nie potrzebuje, żebyś pracowała lub zarabiała pieniądze. Dopóki jesteś żoną Andrew, powinnaś być w domu, ucząc się układania kwiatów, etykiety i dbania o gospodarstwo domowe, spełniając swoje obowiązki."

Rzeczywiście, bez przyjęcia jej przez rodzinę Andersonów, Zoey mogłaby mieć trudniejsze życie. Ale gdyby nie ten przemyślany ruch wtedy, nie straciłaby rodziców i nie stała się sierotą mieszkającą pod cudzym dachem. Patrząc na ten "dom", w którym mieszkała ponad dekadę, Zoey nie chciała zostać ani sekundy dłużej, a tym bardziej spełniać obowiązków.

Zoey gwałtownie się odwróciła, jej szpilki zaskrzypiały na marmurowej podłodze. Kiedy otworzyła rzeźbione drewniane drzwi, zderzyła się z solidną klatką piersiową.

Delikatny zapach cedrowej wody kolońskiej wypełnił jej nos, znajomy zapach, którego zawsze używał Andrew. Ale ten znajomy zapach teraz wydawał się jak igły przebijające jej serce. Szybko się cofnęła, jej policzki natychmiast spłonęły, nawet uszy zrobiły się czerwone—nie była tak blisko niego od tak dawna, że była zdezorientowana.

Zoey powoli podniosła głowę. Ramiona Andrew były proste, jego linia szczęki ostro zarysowana jak zawsze. Nad nimi były te oczy, łagodne, a jednak zimne w jej pamięci, teraz patrzące na nią z lekkim, sztucznym uśmiechem.

Andrew! Naprawdę wrócił.

Andrew ominął ją, jakby była czymś brudnym, strzepując zmarszczki z marynarki. Jego ton był obojętny, jakby mówił o pogodzie. "Po co ten pośpiech? Co się tu dzieje?"

Zoey spojrzała na Andrew, zauważając, że był szczuplejszy niż na zdjęciach z gazet. Czy to zagraniczne jedzenie mu nie służyło, czy może był zbyt zajęty, żeby dbać o swoje zdrowie?

"Andrew! Tak bardzo za tobą tęskniłam!" Głos Elli natychmiast zmiękł, tracąc poprzednią ostrość. Szybko podeszła do przodu, odpychając Zoey na bok, i złapała Andrew za ramię, przyglądając mu się uważnie.

Veda wykorzystała moment, jej głos ociekał udawaną żałością. "Panie Andrew Anderson, wrócił pan! Pani Zoey Anderson oskarżyła mnie o kradzież jej biżuterii i zwolniła mnie!"

Wzrok Andrew spoczął na perłowych kolczykach na uszach Vedy. Rozpoznał imię wygrawerowane wewnątrz, prezent urodzinowy, który niedbale wybrał dla Zoey. Ale tylko rzucił na nie okiem, zanim zwrócił się do Zoey, jego ton był zimny. "To tylko drobnostka. Jeśli Veda je lubi, niech je ma."

Zoey uniosła głowę, patrząc na niego z niedowierzaniem. Kolczyki mogły być dla Andrew drobiazgiem, ale dla Zoey były jedynym prezentem, jaki kiedykolwiek jej dał! "Andrew, dałeś mi je..."

Jej głos lekko drżał, próbując wzbudzić choć odrobinę jego troski. "To tylko kolczyk."

Andrew przerwał jej, jego niecierpliwość była wyraźna. "Zoey, jesteś moją żoną. Jeśli nie potrafisz okazać choć odrobinę hojności, ludzie będą się z ciebie śmiać."

Łzy napłynęły Zoey do oczu. Instynktownie cofnęła się, przypadkowo uderzając w antyczną półkę za sobą. Porcelanowy wazon spadł na ziemię, rozbijając się na kawałki.

"To był najcenniejszy przedmiot pana Andersona!" wykrzyknęła Veda.

Andrew przerwał jej. "To cię nie dotyczy. Wyjdź."

Podszedł prosto do sofy i usiadł. Veda, wyczuwając nastrój, szybko posprzątała rozbite porcelanowe kawałki i wycofała się.

Widząc, że Andrew usiadł, Ella również wróciła na sofę, chętnie podając mu świeżo zaparzoną herbatę. "Andrew, zostajesz na stałe?"

Andrew wziął filiżankę, jego palce pocierały ciepłe ścianki, jego wzrok ponownie spoczął na Zoey. "Planuję się tu osiedlić."

Zoey zamarła, wątpiąc w swoje uszy. "Co powiedziałeś?"

Przypomniała sobie słowa Alicji o "sukcesie w karierze i miłości". Nie czytała przytłaczających wiadomości, ale plotki w ich kręgu były liczne. Andrew rozwijał się po drugiej stronie świata, nigdy nie brakowało mu towarzystwa kobiet. A krótko po wyjeździe Andrew, jego ulubiona kobieta, Emily Johnson, podążyła za nim za granicę. Jak mógł teraz wrócić?

Ella odstawiła filiżankę, jakby mówiła do Zoey, ale również do Andrew. "Mój Andrew jest zdolny. Jego firma inwestycyjna nie tylko rozszerzyła się za granicą, ale także weszła na rynek krajowy. Moim jedynym życzeniem teraz jest, aby poślubił naprawdę odpowiednią żonę i rozszerzył rodzinę..."

Zoey w końcu zrozumiała. Patrząc na dwie osoby przed sobą, poczuła głębokie, przenikające zimno. Jej skalpel mógł naprawić pękniętą wątrobę, ale nie mógł naprawić tego małżeństwa, już pełnego dziur. Mogła dokonywać cudów na stole operacyjnym, ale w tym więzieniu zwanym rodziną Andersonów, nie miała nawet prawa mówić za siebie.